તીવ્ર પ્રેમ
હૈડિયા વેરાની લડત પૂરી થયે મહારાજે પોતાની થેલી ઉપાડી, અને કાળુ ગામનાં લોકોને કહ્યું : "જઉં છું."
"કંઈ જશો ?"
"મારા મુલકમાં."
"નહીં જવા દઈએ." લોકો ઉમળકે છલકાતાં હતાં.
"મારાથી ના રહેવાય."
"ચ્યમ વારુ ?" મહારાજનો સંગ છોડવો એ કઠિન હતું.
"હું અહીં ના રહી શકું. તમારે ને મારે સંબંધ બંધાયો; આપણાં દલ મળ્યાં. હવે મારાથી તમારાં દુઃખ નાજોવાય."
"શાનાં દુઃખ ?"
"દુઃખ એ કે - તમે ચોરી કરો, દારૂ પીઓ, તોફાન કરો... તમને પોલીસ પકડે, મારકૂટ કરે ... એ મારાથી દીઠું જાય નહીં."
"ઈમ હોય તો અમે ચોરી ના કરીએ, દારૂ ના પીએ, પણ તમને તો જવા નહીં જ દઈએ. એ વાત કરશો જ ના, મહારાજ."
મહારાજ ચાલ્યા જાય છે એ સમાચાર લોકોને અસહ્ય હતા. ટોળાં ને ટોળાં એકઠાં થયાં. એક જ વેણ ગાજી રહ્યું: 'નહિં જવા દઈએ. તમારે એમ હશે તો અમે ચોરી-દારૂ છોડી દેશું.'
