મોહન સ્વભાવથી બહુ જ શરમાળ હતો. જેવો નિશાળ છુટવાનો ઘંટ વાગે કે તરત દફતર સમેટીને ઘર તરફ ભાગે. બીજા છોકરાઓ આખે રસ્તે દોસ્તદારો સાથે ગપ્પાં મારતા ચાલે. કોઈ રમવા માટે રસ્તે રોકાય, કોઈ કાંઈ ખાવાપીવા. પણ મોહન તો ન આમ જુએ ન તેમ. એને એમ કે કોઈ મારી મશ્કરી કરશે તો !
એક વાર નિશાળમાં ઇન્સ્પેક્ટર આવ્યા. એમણે વિદ્યાર્થીઓને પાંચ અંગ્રેજી શબ્દો લખાવ્યા. મોહને બીજા બધા શબ્દો તો બરોબર લખ્યા, પણ ‘કેટલું’શબ્દની જોડણી ખોટી લખી. શિક્ષકે એ જોયું. એમણ ઇન્સ્પેકટરનીનજર ચુકાવીને બૂટની અણી મારી મોહનને ચેતવ્યો. અને પાસેના છોકરાની સ્લેટમાંથી નકલ કરવા ઇશારો કર્યો. પણ મોહન સમજે તો ને? બધા છોકરાઓના પાંચે શબ્દ સાચા પડયા. એકલા મોહનભાઈ ઠોઠ ઠર્યા.
ઇન્સ્પેકટર ચાલ્યા ગયા પછી શિક્ષક મોહન પર ચિડાયા. એમણે કહ્યું, “મેં તો ઇશારો કર્યો હતો કે પાસેવાળા છોકરાની સ્લેટમાંથી નકલ કરી લે. નકલ કરતાં પણ ન આવડે ?” છોકરાઓ ખૂબ હસ્યા.
મોહન ઘેર જવા નીકળ્યો. એના મનમાં દુઃખ ન હતું. એ જાણતો હતો કે પોતે જે કર્યુ છે તે બરોબર છે. એના મનમાં દુઃખ હોય તો તે એ વાતનું હતું કે શિક્ષકે એને ચોરી કરવાનું કહ્યું. આ ગોવા મુજબ ગત એમનું કામ તો ચોરી કરતાં રોકવા एकः सूते सकलम