છ

બાપુને મળવા ઘણાં બાળકો આવતાં. એક દિવસ એક નાનકડા બાળકને બાપુનાં કપડાં જોઈને બહુ દુ:ખ થયું. આવા મોટાબાપુ અને શરીર ઉપર પહેરણ સરખું પણ નહીં. એનાથી "सकलम પૂછયા વગર રહેવાયું નહીં, “બાપુજી, તમે

પહેરણ કેમ પહેરતા નથી ?” બાપુએ બાળકને વહાલથી કહ્યું, “મારીપાસે પૈસા કયાં છે? હું તો બહુ ગરીબ માણસ છું. પહેરણને માટે પૈસા કયાંથી લાવું ?” બાળકનું દિલ પીગળી ગયું. એણે કહ્યું, “મારી માને સીવતાં આવડે છે. જુઓને, મારાં આ બધાં કપડાં એણે જ સીવ્યાં છે. હું મારીમાને કહીશ. એ તમને પહેરણ સીવી આપશે. પછી તો પહેરશોને ?’ બાપુએ પૂછ્યું, “તારી મા કેટલાં પહેરણ સીવી આપશે ?” બાળકે કહ્યું, “તમારે કેટલાં જોઈએ ? એક,બે, ત્રણ. . .? જેટલાં માગશો એટલાં સીવી આપશે.”

બાપુ વિચારમાં પડી ગયા. પછી બોલ્યા, “હું કાંઈ એકલો ઓછો છું? મારા એકલાથી પહેરણ શી રીતે પહેરાય ?’’

બાળકે પૂછ્યું, “પણ કેટલાં પહેરણથી તમારું કામ ચાલે? હું મા પાસેથી એટલાં પહેરણ સિવડાવી લાવીશ. કહોને બાપુ, તમને કેટલાં પહેરણ જોઈએ ?”

બાપુએ બાળકને સમજાવ્યો, “મારે તો ચાળીસ કરોડ ભાઈભાંડુ છે. જ્યાં સુધી એ બધાંનાં શરીર પર કપડાં નહીં હોય ત્યાં સુધી હું શી રીતે પહેરવાનો? બોલ, તારી માતા બધાંને માટે સીવી આપતા લીમ બાળકના મોં તરફ જોઈ રહ્યા. બાળક વિચામાં सकलम પડી ગયો. ચાળીસ કરોડ ભાઈભાંડુ! બાપુ કહે છે એ બરોબર છે. જ્યાં સુધી એ સૌનાં શરીર પર પહેરણ ન હોય ત્યાં સુધી એ પોતે શી રીતેપહેરે? બાપુ સૌથી મોટા છે, સૌના બાપુ છે. ભોળા બાળકની સમજમાં આવ્યું કે આખો દેશ એ બાપુનો પરિવાર છે. દરેક દેશવાસી એમનો ભાંડુ છે. એ સૌના સાથી, સૌના દોસ્ત છે. એક પહેરણથી ઓછું જ એમનું કામ ચાલવાનું હતું !