મુંબઈમાં કોંગ્રેસનું સંમેલન મળી રહ્યું હતું. ગાંધીજી તાજા જ આફ્રિકાથી પાછા આવ્યા હતા. કાકાસાહેબ કાલેલકર ગાંધીજીને ઉભારે જઈ એમને કામમાં મદદ કરતા.
એક દિવસ ગાંધીજી ટેબલની આસપાસ કશુંક શોધી રહ્યા હતા. એમનો હેરાન થતા કોd કાકાસાહેબે પૂછ્યું, “શું શોધો છો. બાપુ ” સામ બાપુએ કહ્યું : “મારી પેન્સિલ ખોવાઈ છે. નાનકડી છે.”એક પેન્સિલની પાછળ બાપુ સમય ખોઈ રહ્યા હતા. હેરાન થઈ રહ્યા હતા. કાકાસાહેબને થયું કે બાપુનો સમય કીમતી છે. એમણે પોતાના ગજવામાંની પેન્સિલ બાપુ આગળ ધરી.
“નહીં, નહીં, મારી એ નાની પેન્સિલ જ મારે જોઈએ.” બાપુ બાળકની પેઠે હઠ લઈ બેઠા.
કાકાસાહેબ કહ્યું, “અત્યારે તો આપ આ રાખો. આપની પેન્સિલ પછીથી હું શોધી આપીશ. એ શોધવામાં નાહક આપનો સમય બગડે છે.”
બાપુએ કહ્યું, “એ નાનકડી પેન્સિલ મારે માટે બહુ કીમતી છે. તમને કયાંથી ખબર ને કયાંથી ભર યાત એ પેન્સિલ મને મદ્રાસમાં નેટસનના નાના દીકરા પાસેથી મળી છે. કેટલા પ્રેમથી એણે એ પેન્સિલ આપી હતી !મારાથી એ કેમ ખોવાય? એ બાળકના પ્રેમની એ નિશાની છે.”કાકાસાહેબ પછી આગળ કશું ન બોલ્યા. એમણે જોયું કે કંઈ પણ કહેવું નકામુ હતું. એ પણ ગાંધીજીની સાથે પેન્સિલ શોધવા લાગ્યા. છેવટે જડી. કાકાસાહેબે જોયું તો પેન્સિલનો એ ટુકડો બે ઇંચથી પણ નાનો હતો. પેન્સિલ જડી એટલે ગાંધીજીખુશ થયા. એ કાંઈમામૂલી પેન્સિલ ઓછી હતી? એ એક નાના બાળકના પ્યારની નિશાની હતી. બાળકોનો પ્રેમ બાપુને માટે મહામૂલો હતો.