આંધળો અનુભવ

એક વખત ભગવાન શંકર અનેપાર્વતીજી આકાશમાર્ગેજઈ રહ્યા હતાં. પુષ્પક વિમાનમાં બેઠાં બેઠાં પાર્વતીજી પૃથ્વી પરના લોકોનેજોઈ રહ્યાહતાં. એમની નજર જંગલમાંથી પસાર થઈ રહેલા એક ગરીબ વૃદ્ધ માણસ પર પડી. એ વૃદ્ધ માણસ ચીંથચીં રેહા રે લ હતો. પાર્વતીજીનેદયા આવી ગઈ.એમણેભગવાન શંકરનેકહ્યું, ‘ભગવાન, આ માણસ બહુ જ ગરીબ લાગેછે. એ ભૂખ્યો પણ લાગેછે. મહેરબાની કરી એનેકોઈક મદદ કરો.
ભગવાનેસમજાવ્યું, ‘પાર્વતીજી, સુખ, દુ:ખ, સંપતિ એ બધું જ માણસના નસીબ મુજબમુ જ મળે છે. આ માણસ કામચોર છે. એણેઆખી જિંદગીઆળસ જ કરી છે. માટે આજે એ ગરીબી અનેભૂખ સહન કરી રહ્યો છે. હું એનેકશું જ આપી નહીં શકું. આપીશ તો પણ એના નસીબમાં નહીંલખેલુંહોય તો એ નહીં જ ભોગવી શકે.
પાર્વતીજી ગુસ્સેથઈ ગયાં, ‘મારે કાંઈ નથી સાંભળવું. બસ એની મદદ કરો. તમેએક સાચું રત્ન એના રસ્તામાં ફેંકી દો. જેથી જે એ માણસનુંનસીબબદલાઈ જાય. ભગવાન શંકરે એ મુજબ કર્યું. એ ગરીબ એ રત્નથી માંડ દસેક ડગલાં જ દૂર હતો. પણ એકલા ચાલતાંચાલતાંએનેવિચાર આવ્યોકે, આ દુનિયામાં આંધળા માણસોનેતો બહુ તકલીફ પડતી હશે. એ લોકો બિચારા કેવી રીતેઅવરજવર કરતાં હશે. લાવનેજોઉં તો ખરો કેઆંધળા બની કેવી રી તેચલાય છે. આમ વિચારીનેએણેઆંખો બંધ કરી આંધળાની જિંદગીનો અનુભવ કરતાં ચાલવા માંડ્યું. એ વીસેક ડગલાં
એવી રીતેચાલ્યો. એના કારણેરસ્તામાંપડેલુંપેલુંરત્ન એના ધ્યાનમાંના આવ્યું.પાર્વતીજી આધાતથી દિગ્મૂઢ બની ગયાં. ભગવાન શંકર મર્માળુંહસતાંબોલ્યા, ‘દેવી, જોઈ લીધુંને. જે નસીબમાંનથી હોતુંએ નથી જ મળતું. કર્મ
કર્યાવિના નસીબ પણ સાથ નથી આપતું. માટે દુનિયામાંજેટજેલા દુ:ખી જીવો છે એ પોતાના કર્મના અધારે છે. નસીબના અધારે નહીં.હીં એ લોકો જોકર્મકરે તો નસીબ તો અજવાળુંબનીનેઊભુંજ છે.