સખે ! સુહદ !--એહવાં રસિક સ્તેડેસંબોધને સહી નવ શકે અહીં પ્રકૃતિખાળકેો ફેમળાં. કહેઃ “કવતી કે[ફિલા સકલ ફાજ, ડાળે ઝુલે વિશાળ સહું માટ છાંય ધરતી,-નથી શું લીધી? સરે સરિતગીત, નિઝેર ઝરે, તમે ચે પીએ ! -અમે અતિશ નંદતાં રસ પસારી સૌને હયે, કૅવિ ! ક્યમ તને જ સંકુચિતતા વરી તો! પછી ? વિશાળ ઉરભાવ વિસ્તર અસીમ દેશે અચે !'
સખે !--ફૂરી કેદી ન હું વદીશ એહે સંબોધન, હેવાં ગગનઘુમ્મદે જ પડઘાઈ ફેલી જશે ૬૦ દશે દિશ, અનંત આંગણુ વિષે સદા ખેલશે,. તને યથ રસસ્વાદ આજ લગીમાં લગાડયો જ, તો વિરાટ વધુ વિશ્વમાં પ્રસર પ્રાણુ તું, જેથી ડું સુણું, નિરખું વ્યોમમાં, ભૂતલમાં, બધે તું હિ તું !