ભલે મારે હૈયે ગગન ધુમતા ઘે1૨ ઘનનાં વસે અંધારાં એ ગહુત ગભીરાં શાં પ્રલયતાં! પ્રકાશી-ચર્યા છે સુજ જીવનના પંથની ત હો! પ્રભો મારે કાજે તિમિર રહેજે, તાપ જ હને |! ભલેને 'ઊંચેથી રવિ તપીતપીને તુટી જતો, અને ઝંગ્રાવાતે કુંકરીકુંકી ભલેને ખુટી જતો! તીણી વિદ્યુતૂધારા ઉપર કટકા થૈ જવું ભલે! ઊંડા અંતર્તાદે ક્રુભિત બનવું એ ય ગમશે,
પરંતુ એ નાદે જગતજનહેયાં ઉછળશે. લીલા રંગે ખીલી કુદરત નવાં હાસ્ય હેસશે, નવા રૃપે નાથે જીવન સ્રુજ, જ્યાં ગાત્ર ગળશે, હટે અંધારું, વેરણુ વિજળીથી પૅથ જળશરે.
પ્રભો! મારે તાપે તપી, અવરની શાંતિ સૃજવી, તિચેવી અંધારાં અજર રસજ્યોતિ જગવવી.