શિયાળામાં મારી હૂંદયરસની ઊમિઝરણી જતી થીજી; વીણા હિમપડ વિષે મૂક બનતી. મહા ઝંઝાવાતો પ્રમળ સુસવે ખુદ્ધિખળના, કર્ રક્ષા કો ત્યાં! ન ઘરસઘડી, કાણ પણુ ના !
અને ગ્રીષ્મે તાપે તપીતપી અતીશે ઉકળયું, મને શેમેરેોમે કરમ લખિયચું છે પ્રજળડું ! ન ઘેને ઘેરાચેો। કંઈ સમજતો કે જીવન શું, અને તાપે સારું છણુછણી ઉઠે ઊમિઝરણું !
અહા ! ત્યાં તો! વર્ષા કરૃણુરસરેલંત વરસે, અતે થાતાં મારું ઉર સભર લાવે, નવરસે ૬૦ હસે, નાચે, કૂદે, વિહેગ વનવેલીથી રમતું, તરંગો ઊંમિના ડુરદુર સસુદ્રે વહેવતું.
(મવાતે ખુદ્ધિના જીવનતણું થીજેલ ઝરણું ફેરી ભાવોમિએ નવલ રસ ઝીલે અણુઆણુ.