હિમાલચે મસ્તકનાં ઉશીકાં, ને ખાટુ ઝીલે જલ ગંગ-સિધુનાં. સહ્યાટ્રિશુગે પગ એક ટેકવી ઝંખ્યા કરું દશીન ભાગ્યઇન્ડ્નાં.
વંત્રાળ ઊઠે સરુભોામના ઉરે સ્મિતે શમાડું સ્વર-મજુ-કંપને; ને વિન્ધ્યના શૌલશ્લે વિંધાઉં તો યે હસું જાગૃત સ્વપ્નસિંચને.
ને એ ક્ષણે તો લઘુ માનવી મઢી ખની રહું રાષ્ટ્ર-વિરાટ-ચેતના; પ્રજાપ્રજાના ઉર-સ્પંદ-તાને ગુંજી રહું ઊમિલ એકચપ્રેરણા.
ઉકઝેલતોા તારકશખ્દપૉશ્રી
ને પ્રેમધારા વહું વિશ્વતોરુખી.