“છે કો મારું અખિલ જગમાં? ખૂમ મેં એક પાડીઃ ત્યાં તો પેલી ચપળ દિસતી વાદળી જાય ચાલી, દોડયો વ્હેળા વહેનગીતમાં પ્રશ્ન મારે ડુખાવી, ને આ બુદટ્દા વડ પણુ નકારે જ માર્શું હલાવી. સુણ્યા સાથે ગિરિ ય પડઘા પાડીને ફ્રેંકી દેતે! ખીના પ્હાડો તણી કુહરમાં વેણુ, હૈચે ન લેતો. તારા લાગે બધિર, વિજળી પૂછવા દૈ જ છે ડયાં! ત્યાં પૃથ્વીનાં સ્વજન તણું તો નામ લેડું પછી કાં?
છેલ્લે પૂછયું રુધિરઝર આ પાણીષોાચા હયાનેઃ “બ્હાલા, તું તો સુજ રહોશ ને? છો જગે કે। ન મારું.' 1 ને એ દેભી શરમ તજી ફહેઃ “તું ન માલીક મારે, હું તારામાં વસું અવર કાજે.*-ખિજ્ચે!, વિચાર્યુ: ખીજાં કાજે વસતું સ્ુજમાં (! તો! મદર્થે ખીજાંમાં હૈયાં વાસો નહિ શું વસતાં કૈં હશે સ્નેહભીનાં ?