અમે અમારાં સતુમંદિરેમાં કેં ફૂજતા ગીત સુધ્રા ઝરંત, સૂતા "શિલા પે ગિરિકન્દરેમાં પ્રતિધ્વનિથી શ્રવણે ભરત.
નાચંત કેં તિઝેરિણી નિહાળી, સંગીત રેલંત નદી રુપાળી, ગીતે સુણી કેકિલ-ખુલ્ખુલેનાં પ્રાર્યુ, નત એવાં કહોં ગીત કેનાં.
આજે રીઠો ગૌર્વગાન ગાતો પ્રચેડ કલ્લેલથી લોલ ડોલતો વિશાળ એભેોધિ. તરંગમાલા હસે સુણીને સ્રુજ ખોલ કાલા,
હાવાં ધરી મૌન સુણ્યા કરીશ, ને શલશૃગે જઈ એ લવીશ. ગીતો વીણી મસાગરશેરીઓનાં વેરીશ હું એ સડતુમંડપોમાંજેણે નભયોાકે રંગોળી પૂરી રે ઉષાતે અંબોડે ઝૂથ્યા તારલા; એતા ફૂ'ળા સ્પર્શે તું ચે જાગ્યું રે રમવા મારી પેર અહીં અવનીતલે.?
એકલડી આકાશે ભમતી વાદળી રે ખપોરના દવમાં તે ભીતર ખળી જતી, સરિતાનાં નિઃશ્વાસતપ્યાં પાણીડે રૈ તરંત નિજ છાયાથી હૈડું ઠારતી. ત્યાં સરુજ ગીતડું હાંક્તું દોડી આવે રે પૂછે, “સરિતા! કહે ડયાં ગુજ માડી વસે? દૂરટૂરવની ખીણુશું તારે ખેની રે ખેનપણાં ખાળુડી તું હતી ત્યારથી. લાવે તું ઝરણાંના કેઈ સંદેશા રૈ તો સ્ુજને ફહે, ક્યાંય દીટી મુજ માવડી? કહે સરિત, “આ ખળખળતી લૂ વરસે રે શૈશવનાં સ્મરણ! સ્ુજ એમાં જળી જતાં. હતી ખાળીડી ત્યારે વત ખેલંતાં રે દીઠી કૈક પરીએ, ત્યાં એ ચે હશે. પણુ પાછું નિરખ્યા વિણુ હું તો વહતી રે ને ના જાણું કેણુ હતું ને ક્યાં ગયું.”
સન્ધ્યા ખીલે જારે મારું ગીતડું રૈ જઈ પહોંચે ખમચાતું સાગરશેરીએ.