પરોઢે મૈદિરશંખ ફૂકાયા, ને સાંજે થયા ઘંટનાદ ! રાત ખૂટે તો ય કામ ન ખૂટે ! કેને દેવો મારે સાદ ?
દાડો આખો ઠરી ન બેસડું ઠામ ! રાતે તો ય ઊભું કામ ને કામ!
સાથું ભસે ને અંગ ઢળી પડે, હાથે ખાલી ચડી જાય, પાંપણે જાણે મણિકા મેલ્યા, પડળે વળે ઝાંય.
તુરંગે કેદી ય ર્નિંદર પામે! તો ચે ના છેડી મને આ કામે!
કોર ઓડટુ ને બોરિયાં ગૂંથું, બેોરરિયાં ગંથું ને કાપલી સાંધું,
સાંધું, સાંધું ને મોડી રાતે કામમાં ઝોલાં આવે, થાકેલો મારે હાથ સોણામાં કામ અગાડી ચલાવે. -અરે ! મારું કામ થાશે પૂ રું ડ્યારે ?
કોર ઓઢું ને બોારિયાં ગંશું,
બોરિયાં ગૂંથું ને કાપલી સાંધું, સાંધતાં મારું હૈયું વિલાતું, ને માથું લે ઘુસ્મરઘેર, થાકચો પાક્યો મારે હાથ તો ચે ના છોડે દોરાની સેર ! -અરે! સારે દસ ખાનારાં ઘેર!
ભાલા! તારે બેન છે, વારુ?
ખેટા | તારે માડી છે, વારુ ?
ઘરમાં તારે છે વહુઆરુ? પહેરી ફોડે તું, તે વસ્ર નથી એ જાણી લે મારા ખાપ ! ભાંડુ તારાં જેવાં મનેખના એ આયખાતાં છે માપ !
-રામજી | ફાં શેટલા શેોૉંઘા? લોહીમાંસ આટલાં ક્ઞૉંઘાં?!