દરદ હિલ કયાં બતાવું જઇ ખધેથી યારિ મારી ગઈ, કવીતા કચાં સુણાયું જઇ હવે તે વારિ મારી ગઈ! જવું વે પેર શાને કાજ પરીક્ષા પ્રેમની ના જયાં નજર શાતે જરા કરવી જહાં મહેમાનદ્ારી ગઇ? ધરે શી દિલ કંઈ આશા નિરાશા અંત આવી ન્યાં, પવન પાણી મર્ડી પ્યારી વફાદારી હમારી ગઈ. જઈ ગમસ્તાનને પૂછું ગુરૂગગમ ભેદ ખઅતલાવે, કહે રે પ્રાણુધી પ્યારા બતા શી રીત તારી ગઇ? રું દિનશત મસ્તાનો મદીરા પ્રેમનો પીને, હુવા લાગે ન ડુનિયાની સરવ યારી વિસારી ગઇ. પ૫ બહાના ચૈ લીધી તારી ડુખી નિત હું સુખી તું યાર, ખપધીશએ પ્યાકિ લે પાછી તુફાની રાત કારી ગઈ. જણે! કોઇ નામવર પથી દવાળ રેોસ્ત રેસેથી, મને આવી કછૅ કાઈ ખબર ઠે ખાગ પ્યારી ગઈ. છ ધરી શનાકરી સાડી સજેલી સુંદરી શામાં, પરા ધૂરઘરા અર્યું હજે ના ધીર ધારી ગ્ઇ. સહુજ ચહુજે રિસાવું શું સહજ સહજે અહે પ્યારી, પરેછે માત રા કાજે હવે વય તે વિકારી ગઇ. હઈ કૉદાયની માળા મરિવા ગોરી ઉપર અરપું, ત્રસ રા એ વિધોની રેખ પર શું મેખ મારી ગઇ, અહીં લહિ વાટડી તારી રહી સુજ સંગ સેવાર્યે, સખી શાણી હુવે થાકી વસંતે ને વિચારી ગઈ, રણો છું વિહે-દાવાગ્નિ તને સેભારિ રાચે! છું, જગતને પાક મૂકીને મને કોયલ વિસારી ગઈ. [ન થાએ નેહ તે સારો, વિર્ઠુ ખૂરા પછી થાએ, “કંઈ શાણા હઝારોની મતી એ માંહિ મારી ગઇ, કવીતાની જરખ પર તર્ક પાસેથી શુકન ન્તેઉં, કંઈ મસ્તાન પાથી કૂલ કાજે નિત વિચારી ગઇ, વિરહમાં પ્યારિનાં ગાના સુણી થઇ મસ્ત ફહેતો યાજ, અબલા સવે હમારી ગઇ બલા સવે હમારી ગઇ.