રુજારે જે શિરે તારે જગતને નાથ તે સ્હેજે, ગણ્યું જે પ્યારૂં પ્યારાએ અતિ પ્યારૂં ગણી લેજે. ડુનીઆની જુઠી વાણી વિષે ને દુઃખ વાસે છે, જરાએ અંતરે આનંદ ના ઓછે! થવા દેજે, કચેરી માંહિ કાજીનો નથી હીંસાબ કડીને, જગત કાજી બનીને તું વહારી ના પિડા લેજે. જગતના કાચના યંત્રે ખરી વસ્તૂ નહીં શાસે, ન સારા કે નઠારાની જરાએ સંગતે રહેજે. શ્રુજે ચાંતિ સંતોષે સદાએ નિમળે ચિત્તે, દિલે જે દુઃખ કે આનંદ કેઇતે નહીં ફ્હેજે. વસે છે કોપ વૈરી ચિત્તમાં તેને તછી રજે, ઘડી જાએ લતાઈની મહાલક્ષ્મી ગણી વેજે. રણે ઉન્મત્ત સ્વાનેદે ખરૂં એ સૂખ માની લે, પિયે તતો થી પ્રભૂના મેમને! પ્યાલો શરી પીજે, કટુ વાતી સવે જે કોઇઇની, વાણી મિઠી ફૂશેજે, પશઈ મૂખતા કાજે સુખે ના જેર તું લેજે. ભરે પ્રારખ્પ તો પલ્ું રહે છે ૨ માગે તે, ન માગે રોઠતું આવે ન વિશ્વાસે કરી ર્રેજે. અરે શું પ્રેમમાં શચે નર્હીં «યાં સત્ય પામે અરે તું બેવફાઇથધી ચટ નિંદા તવ નેજે,લણે છે સત્ય જે સંસાર તેનાથી પરા ર્છેજે, અરે એ કીશિયાન ને સઝા છે તે પછી ફ્હેજે. ૨૨ વફ્દાઈતો નથી આખી ડુનીઆગમાં જરા રીટી, વકાદારી બતા'વા ત્યાં નહીં કોઈ પળે «જે. રહી નિ્મૌહિ શાંતીથી રહે એ સૂખ મોટું છે, જગત્ત ખાજીગરીનાં તું ખધાં છલ્બલ જવા રેજે, પ્રભૂના નામનાં સુષ્પો પરોવી. કાવ્યમાળા તું, પ્રભૂની પ્યારિ ગ્રીવામાં પહેરાવી પ્રિતે દજે, કવી રાજા થચો શી છે પછી પીઠા તને કાંઇ ? નિન્નનંરે હમેશાં ચયા મસ્તીમાં મણા લેજે.