કરૂં કાળજુ કુરબાન કિચે।રી કરે ને, ચારી પ્રેમને, ખાંધેલ બીજુ થું કરે જે હૃ ઉડી જીવ વસે છે શ્યામ અલક વીખરે સે, પ્યારી ચૂન્ય આ શરીર શુદ્ધિ વીંગરે ને. સધુર સુખડ પિયુષ રસ જે ઝરે ને, જ્યારી પાન હું રસિડ વિના કો કરે સે. વિરહી વિષ પ્રસાર વેગ રગ રગે કરે નને, જાણુ ૬ર્શસન સજીવની લાવી પરે ને. કરૂં વાતડી વિઠારની ત્યાં શું સરે જે, પ્યારી કેણુ તારા કદમાં ફેરા ક્રે ને. કરૂં કરની કલમ કલમ તને વીગરે ને,
શ્યાર્ી છે શરમ શરમ તને ખરેખરે નને. દ ડુજ કઠીણુ મન તળી સરાણુ ઉપરે ને, ઉતારી કટારી કાળજુ કતલ કરે ને, ્ કઠણુ કાળની ન કાંઈએ પિડા ધરે તે, મચક લાગરે કંઈ અરૅ કોમળ કરે ન્તે.
મકૂત્ત વર દવા દઈ કાયર કરે ને, ન પ્યારિ પ્રેમિતે ઉપાય સકે ના સરે સે. દન સહજ એખર સુવાસ રહો આખરે ને,
કલુ અબર તે માટરે ત્તે પ્રે સરે.
રેમ રોમ લાગી લાહા પિડા પરહઠરે જે, ખુદ ખુદ લોહી પ્રિતમ નામ ઉચરે જતે. શૃયૃ મતે આવશે! નવા ન ઘરે માહરે ને, સુજ રોગ ચેષિ ચેપ સર્વને કરે ને. કૂર્ મધુર ગાયન તું ગાયક ગા સુસ્વરે ને, મારા ગુલિયલના શુંથ શુણુ મન ઠરે ન્તે. મૃખ સમજશે ન મર્મ કાવ્યરસ શરે ને, તેમાં હું શું કરૂં, શી પડી છે માહરે સે? «મસ્ત ઝૅદર્તત રસ મસ્ત કવિતા ઉરે «સે, લહિ થઇ રિરે સૂર્યમણિ સુકુટ.