પ્રાણુસનેહી પ્રિતમ વિના તું બની રહ્યો પરદેશી, પિઃકૂ પિઃ્ તુજને હઝાર ધિઃફૂ છે, થઈ રહ્યો ખહુ કક્ષેશી એચળ જેની અતરમાં કંઈ પડિ શકવા નહિ પામ્યો, નિશદ્ટિન છાતીએ છાજંતે પ્રીતમ ડ્ર વિરાસ્યો. રડી રડી તું બેસિ રહેને વ્હાલી કાંઇ વિરાજે, "ચમાં લહરી લહેકંતો મહાસાગર ગજૈત ગાજે. પૃદુ સુખડાનાં મરકલડાં તું નિરખિ નિરષિ ખુશ રહેતે, ૪ે પ્રીતમડે પ્રેમથિ ષોાજ્યો! તેણુ મૂકચા વ્હેતો, ધીતલડીની રીતિ સહજ ગભલિ કુદી જુદી સુદ પામ્યો, પડી ખરેખરિ શિ૨પર જ્યારે ત્યારે ખરા વિરામ્ચે।. મધુ મદિરાથી મધુર ગણીને હાળાહળ વિષ પીધું, કરોણુ ખારણ્ બેડું તારે જું કરવા પણુ લીધું ? લેોકવેદની કઠિન રંખલા સૂત્ર તારવત તોડી, પ્રિયસુખટર્શન કાજ ગચેો ત્યાં બેઠો પ્રિતમ સુખ મોડી, પ્રેમમદીરા અનહદ નીચો મહતા જીરવવામાં, પાર પડયા જેણે જીરવાચે। નહિ તો! ઉડ્યો હવામાં. અરે ! મતે તે છબિ મસછુરીનું દર્શન કયારે મળરી ? તનડે તાવલ્િયો પીડે છે તે દુઃખ કયારે ટળસે ?પાસ બેચિને દુખની વાતો કયારે તે પછિ લેશે?
સુજ સુખમાં કોમળ સુખ દઈ અધરરસ કયારે દેસે ? ક્ષણુ પ્રતિક્ષણુ અંતર દ્રવિ દ્રવિ થતું ગાઢ રૂદન કોષુ રોકે ? આંખડલીમાં તો આંસ નહિ જિવને રોડું પોકે. કયારે કોમળ કંજ કરેથી સ્પર્શ શરીરે કરશે,
જત શરણાગત પ્રિયપદ થાવા સાગર પાર ઉતરશે ? “ઉડી પ્રભાતે લખ એક કાગળ પ્રીતમને ભરપ્રેમે, ખુલણુલ ફૂડુ છે દુત તારે ૯૪ નાગે બડુ રે'મે. “મૌતમથી નિછર્યા ફરતાં તો. મૃત્યૂ સારૂં લાગે,
ગત્યુ તત મહાસુનિ યતિ માગે, કેમ ના માગે.