“મજન આંખડી ન આંજ કપારો સુખઆંગળી, મતિ તાહરી સલામતીમાં માહુરી વળી, “પડે તાહુરી અલાખલા સૌ માહુરે શિરે, સહુ ધીર થઈ કોઈના પિડા શકે કળી. નજરખાણુ ક્યમ ન તાહર્ કરે પિડા કરે, 'ખુંચ છે તને શરીરમાં શુલાખની કળી, નિચી નજર ના તું ઝાંખ, ઝાંખ માહરી ભણી, શલે વેધશે કફૂકીરને ક્્િકર કશી ખળી, નેને | તુનન વિના સજન બધે સંસાર ડૂખશે, પછી શી વલે ચરો કંઈ ખબર તને મળી? ખખર કેમ ન લેતિ માહરી શિરે તું નિદેયા, કૂસી પ્રૅમફ્ટ તાહરે સૃરાદ ના મળી. ફિકર કશો છે જ્ક્ીરને, ફકીર તણિ તને, જેખન ઝૂલડે ઝુલો તું સુમનસેજમાં ઢળી, ગચો ખેલ ખલકને! ગયો વળિ મેલ સંનનો. ઝલક ઝાંખવા મળે ન મધુર મૂતિ નિર્મળી. સજન ગરિબ મારિ હાલતે ઉપહાંસી કાં પરે ? “મારા ભર્યો શેડારની ખબર નથી મળી. ટ હુદયકોષમાંડિ પ્રેમરત્ત લાવિને પર્સું, સમર્પેણુ કર્યું તને અમૂલ્ય મેં રળી રળી.
અહા કીમિચેો વડા દિઠો એ રેતીમાં ખરા, દેખું માંહિ મદભરી છબી છકેલિ કૈ।મળી. જેને પળ ઘડી ઘડી પછિ દિનરાત વહિં જરો, જરો આખરે શરીર આ ક્કીરતું બળી. દાગ હ્વાગશે હુમેશનો ગરદન પરે સજન, ઉઠી ધૂમ આવચે શરીરથી ખળી ખળી, નવાળ લાગશે ભડભડ કરિને શખ્ઠગર્જના, પ્રિતમ તુંહી તુંહી તુંહી એ મેં રગમાં ભળી સ્કી માન માનિનિ ઘડિ દે સૂખ સોખતે, પડયે થાઝ પરમ પાય ગ્રિત્તસને લળીલળી.