વિશાળે જગવિસ્તારે નથી એક જ માનવી: પશુ છે, પંખી છે, પુષ્પો, વનોની છે વનસ્પતિ !
વીંધાય છે પુષ્પ અનેક ખાગનાં ! પિંખાય છે પાંખ સુરસ્ય પંખીની ! જીવાતણી કાય સુંગી કપાય છે! કલ્ેવરશેિ કાનનતાં ઘવાય છે!
રડે છે પ્રજૃતિમાતા, ડ્રઝે છે દિલડુઃખડાં; અમી પી ન ધરાતાં, ને કપૂતો ર્ત રેલતાં ! છે પત્ર તે પુષ્પની પાંખડીએ પ્રભ્રુતણાં પ્રેમપરાગપોદણાં; 19 કલ્લોલતાં પંખીની આંખડીએ ગીતો અનેરાં ચમડે પ્રભુ તણાં !
પ્રકૃતિમાં રમતા એ ડુભાર્ે લેશ જે દિલે, શાંતિની સ્વપ્તછાયા ચે કેદી માનવને મળે?
સૌ જીવ આજે ઉરથી વહાવીએ કારુર્યની સંગલ પ્રેમધારા; વસુંધરાનાં સહુ બાળકો મળી બજવીએ અંતરએકતારા.
હેચેહૈયાં પ્રેમગાને જગાવી, પ્રનપ્રજા હાથમાં હાથ ગૂ'થી તે સ્કંધે સ્કંધ સંપે મિલાવી, ગજાવીએ સૌ જગઉંબરે ઊભીઃ
ગંગેપ્ત્રી
'સાનવી પ્રકૃતિ, સૌને ૧૩ુયૈવ છુટુમ્વવાષ !'
આપણે માનવી ખિડ્ુ પૃથ્વીના
ને એ જશે શખ્દ અનંત વીંધી, જ્યાં ઘમતી કેટિક સૂર્યમાલા, જ્યાં શાંતિના રાસ ચગે રસાળા,
ચત્રવ [વિશ્વ મવભેવતી 23 ।
પટ ઉપરે,
તે પૃથ્વી ખિદુડા જેવી વિશ્વને તેજસાગરે, વિશ્વમાલા અને આ ચે બિંદુ શી અતલાન્તિકે,
ને તો ચે બિદુ આધારે તરંગી સિંધુની છટા, છે પ્રત્યેક અણુ લીધે વ્યોમે તેજશુંથી ઘટા.
ભલેને
આપણે ખિદ્ઠુ ગંભીરે કાલસાગરે, ગજેશું ગીતડાં ઘેરાં ખધાં ચે ખિંડુડાં સહે.
ઝીલીને વિશ્વહૈયાનાં સ્પંદનો આ લઘુ ઉરે, નાચીશું એ મહા નૃત્યે પ્રેમને કોમળે સૂરે.ગાજે મહા સિંધુ અનંત ગાને, 8૦ તે ઊછળે મૈદ્ર મહામિમાલા; સૌ ખિંડડાં આપણુ એક-તાને ગાશું અહેરાત અભેદગાણાં !
ને “શાંતિ શાંતિ |' વદતો સુવિરાટ આત્મા વિશ્વાન્તરે વિકિરશે ઉરસ્તેહલી