વિશ્વકપની તમામ મૅચો 1983માં 60 ઓવર્સની હતી. દરેક બોલર મહત્તમ 12 ઓવર કરી શકતો હતો.
એ સમયે સફેદ બોલનો ઉપયોગ શરૂ થયો ન હતો. લાલ રંગના બોલનો ઉપયોગ આખી ઇનિંગ્ઝ માટે થતો હતો. કોઈ ઇનર સર્કલ ન હતું કે ફીલ્ડ પ્લેસિંગ પર કોઈ રોકટોક પણ ન હતી.
બધા ખેલાડી સફેદ રંગનાં વસ્ત્રો પહેરતાં હતાં અને ટેસ્ટ મૅચની માફક તેમાં લંચ અને ટી બ્રેક પણ નિર્ધારિત હતો.
ક્રિકેટપ્રેમીઓએ ત્યાં સુધી ડીઆરએસનું નામ પણ સાંભળ્યું ન હતું. 1983ના વિશ્વકપની પહેલી મૅચમાં ભારતે વેસ્ટ ઇન્ડીઝને હરાવ્યું ત્યારે લાગ્યું હતું કે બે મહિના પહેલાં બરબીસ ટેસ્ટમાં વેસ્ટ ઇન્ડીઝ પરનો ભારતનો વિજય કોઈ તુક્કો ન હતો.
એ પહેલાં વિશ્વ કપમાં વેસ્ટ ઇન્ડીઝની ટીમને કોઈ હરાવી શક્યું ન હતું. ભારતે નિર્ધારિત 60 ઓવરમાં આઠ વિકેટે 262 રન બનાવ્યા હતાં અને વેસ્ટ ઈન્ડીઝની આખી ટીમને 228 રનમાં આઉટ કરી દીધી હતી.
ઝિમ્બાબ્વે સામેની આગલી મૅચ જીતવામાં ભારતે થોડી મહેનત જરૂર કરવી પડી હતી, પરંતુ એ મૅચ પણ ભારત પાંચ વિકેટથી જીતી ગયું હતું.
અલબત, ભારત એ પછીને બે મૅચ ઑસ્ટ્રેલિયા અને વેસ્ટ ઈન્ડીઝ સામે મોટા તફાવતથી હારી ગયું હતું.
કપિલ દેવની ટીમ ઝિમ્બાબ્વે સામે પોતાની પાંચમી મૅચ રમવા કેંટ શહેરના ટનબ્રિજ વેલ્સ પહોંચી ત્યારે તેઓ મૅચ જીતવા બાબતે નહીં, પરંતુ પોતાનો રન રેટ સુધારવા બાબતે વધુ વિચારતા હતા.
કપિલ દેવ તેમની આત્મકથા ‘સ્ટ્રેટ ફ્રૉમ ધ હાર્ટ’માં લખે છે, "ઑસ્ટ્રેલિયાની ટીમ પૉઇન્ટ્સંની બાબતમાં અમારી સમકક્ષ થઈ ગઈ હતી અને તેનો રેન રેટ અમારાથી વધારે હતો. તેથી અમારું સંપૂર્ણ ધ્યાન રન રેટ સુધારવા પર હતું. સમયની માગ હતી કે અમે પહેલાં બેટિંગ કરીએ અને 300થી વધુ રન બનાવીએ."
"પિચમાં ઘણો ભેજ હતો અને તેના પર પહેલી બૅટિંગ કરવી તે મુશ્કેલીને આમંત્રણ આપવા જેવું હતું. એ મારા ધ્યાનમાં જ ન હતું."
"મેં બૅટિંગ સિવાયના બીજા વિકલ્પનો ગંભીરતાથી વિચાર જ કર્યો ન હતો. શરૂઆતમાં બોલર્સને ઘણી મૂવમેન્ટ મળી રહી હતી. તેનું પરિણામ એ આવ્યું કે અમારા બન્ને ઓપનર ખાસ કોઈ યોગદાન કર્યા વિના પેવેલિયનમાં પાછા ફર્યા હતા."